بر ᓄــבار بیـــωـت ڪهــڪشاלּ

                                                تقدیم به فرزندان شهید

                                                     حسـن نوزنـگ

آن روز  را یادت می آید دوست من؟

می دانی کدامین  روز را می گویم؟

به خاطر آوردی؟

اولین روزی که قلم روی برگهای سفید دفترمان فشردیم و با دستان کوچکمان

 آب بابای زندگی را نوشتیم

یادت می آید؟

یادت می آید خانم معلم با صدای بلند تکرار می کرد

بـــــا   بـــــا    آب داد

بــــا   بـــــا   نان داد

آن روز همه ی ما نوشتیم

آری همه ی ما توی دفتر املایمان نوشتیم

نام زیبای بابا را

چند خط پایین تر نوشتیم با صدای خانم معلم

بـــا   بـــا    آب داد

و دوباره همه نوشتیم

املای آن روزمان تمام شد

خانم معلم یکی یکی  املایمان را صحیح زد

اما یک دفتر کم آمد

خانم معلم داشت املایت را تصحیح می کرد

و تو با نگاه کودکانه ات او را می نگریستی

منتظر بودی ببینی نمراه ات چند می شود

 یادت می آید خانم معلم پرسید معصومه جان  چرا املای تو

 بـــا   بــا    ندارد؟

و تو با صدای کودکانه ات آرام آرام گریستی

و گفتی :

خانم اجازه بابای من یک روز کوله بارش را بست و عاشقانه از اینجا رفت

خانم اجازه بابای من رفت تا امروز همه توی دفتر املایشان بنو یسند

بابا آب داد

بابا نان داد

اما بابای من آن روز که می رفت شاید به خاطر نداشت که یک روز معصومه اش تو ی

 دفتر مشقش بابا ندارد.

 و باز گفتی من بابا ندارم

خانم اجازه بابای من شهیــد است

شاید ان روز خانم معلم توی دفتر املای تو با خط زیبایش نوشت

بابای تو تا ابد زنده است

بابای تو الان همین جاست

بابای تو پیش خداست

چون تو دیگر هرگز بی قراری نکردی

من آن روز تصویر غمگین نگاهت را در یادمان ذهنم به خاطر سپردم ،که اگر من امروز

 راه می روم ،نفس می کشم ، آزادی بیان دارم همه و همه را مدیون بابای توام.

ارسالی از وبلاگ: http://darya1360.blogfa.com/