بر ᓄــבار بیـــωـت ڪهــڪشاלּ

الزمر ۶۹:  وَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ وُضِعَ الْکِتابُ وَ جی‏ءَ بِالنَّبِیِّینَ وَ الشُّهَداءِ وَ قُضِیَ بَیْنَهُمْ بِالْحَقِّ وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ

الحدید ۱۹: وَ الَّذینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ أُولئِکَ هُمُ الصِّدِّیقُونَ وَ الشُّهَداءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَ نُورُهُمْ وَ الَّذینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا أُولئِکَ أَصْحابُ الْجَحیم

شهید به این معنا، مقامی والاتر از شهید به معنای «کشته ی راه خدا» دارد. به این معنا همه انبیا (ع) و امامان(ع) دارای مقام شهادت هستند هرچند در بستر و به مرگ طبیعی از دنیا رفته باشند. بنابراین لزومی ندارد برای بالا بردن مقام ائمه و انبیای الهی(ع) لزوما آنها را کشته ی راه خدا بدانیم زیرا آنها حتی اگر با مرگ طبیعی از دنیا بروند باز هم مقامی بالاتر از کسانی که در راه خدا کشته شده اند دارند.